Hasta siempre Barros, rust zacht.

Onderweg met Florita naar de Monográfica in Spanje in de buurt van La Coruña bereikte mij het bericht van het overliijden van onze Barros.
Al enige tijd in een beduidend minder fysieke conditie, echter nog erg monter en lief. Met zeer grote mate van waarschijnlijkheid werd gediagnotiseerd dat hij tumoren had in milt en lever. Chirurgisch ingrijpen had weinig zin. We zouden nog een aantal maanden van hem mogen genieten, met oog voor zijn gezondheid.
Op 6 maart 2013 is hij heengegaan. Hij is in elkaar gezakt en was heen. Naast hem zaten Rosie en Lucas.

Barros was bijzonder: onze eerste mastín del pirineo, onze hoeder van huis en haard, de roedelleider, vader en grootvader van onze teven. Hij was imposant, in het begin soms was moeilijk van karakter. Eigenwijs (welke mastín is dat niet?), doch vanaf het moment dat hij fysiek en geestelijk volgroeid was kon men zich geen betere kameraad wensen. Aanhankelijk, lief en snel tevreden. Een heerlijke kwijlerd, die liefst op afstand in de buurt wilde zijn en dan altijd even op schoot kwam zitten en dan weer terug naar de plek alwaar hij 5,5 jaar lang ging liggen om de boel in de gaten te houden. Hij heeft andere honden als pup gevormd en opgevoed.
Onvergetelijk en onovertroffen.